بلاک چین یک پایگاه داده توزیع شده است که بین گره‌های یک شبکه کامپیوتری به اشتراک گذاشته شده است. به عنوان یک پایگاه داده، بلاک چین اطلاعات را به صورت الکترونیکی در قالب دیجیتال ذخیره می‌کند. بلاک چین‌ها بیشتر به دلیل نقش حیاتی خود در سیستم‌های ارزهای دیجیتال، مانند بیت کوین، برای ثبت ایمن و غیرمتمرکز تراکنش‌ها شناخته می‌شوند. نوآوری در بلاک چین این است که وفاداری و امنیت ثبت داده‌ها را تضمین می‌کند و بدون نیاز به شخص ثالث قابل اعتماد، اعتماد ایجاد می‌کند.
یکی از تفاوت‌های کلیدی بین یک پایگاه داده معمولی و یک بلاک چین، نحوه ساختار داده‌ها است. یک بلاک چین اطلاعات را با هم در گروه‌هایی به نام بلوک جمع آوری می‌کند که هر کدام از آنها مجموعه ای از اطلاعات را در خود نگه می‌دارد. بلوک‌ها دارای ظرفیت‌های ذخیره‌سازی خاصی هستند و هنگامی‌که پر می‌شوند، بسته می‌شوند و به بلوک پرشده قبلی متصل می‌شوند و زنجیره‌ای از داده‌ها را تشکیل می‌دهند که به آن زنجیره بلوکی گفته می‌شود. تمام اطلاعات جدیدی که به آن بلوک تازه اضافه شده است در یک بلوک جدید تشکیل می‌شود که پس از پر شدن به زنجیره اضافه می‌شود.
یک پایگاه داده معمولاً داده‌های خود را در جداول سازمان دهی می‌کنند، در حالی که یک بلاک چین، همانطور که از نامش پیداست، داده‌های خود را به قطعات (بلوک‌هایی) که در کنار هم قرار گرفته اند ساختار می‌دهد. این ساختار داده به طور ذاتی یک جدول زمانی برگشت ناپذیر از داده‌ها را در یک شرایط غیرمتمرکز پیاده سازی می‌کند. هنگامی‌که یک بلوک پر می‌شود به این جدول زمانی متصل می‌شود. به هر بلوک در این زنجیره، هنگام اضافه شدن به زنجیره، یک مهر زمان دقیق داده می‌شود.
